De honden en opvangcentra in Andalusië

De honden in Andalusië

Voor wie het nog niet duidelijk was: wij zijn nogal tamelijk grote hondenliefhebbers.

Onze wens om een hond te hebben, hebben we bewust pas in vervulling laten gaan, nadat we in ons nieuwe nestje in Spanje neerstreken. We wilden liefst dat onze trouwe viervoeter volop plaats zou hebben om rond te rennen en dat we niet meermaals per dag het beest aan de leiband zijn behoefte zouden moeten laten doen. En zo geschiedde: Ron, onze eerste hond, was een ‘relatiegeschenk’ van onze aannemer. De beste kerel had toen zes honden en twee van zijn teefjes waren op het zelfde moment zwanger, zodat hij ineens met twaalf honden zat. Elk van zijn klanten werd verblijd met een cadeau-hond en wij dus ook… 

In de loop van de tien jaar dat we hier nu wonen, zijn er al behoorlijk wat honden op ons pad gekomen. Meestal zijn het sukkelaars die verloren gelopen zijn tijdens de jacht of die ontsnapt zijn van een boerenerf maar ook worden er soms honden gedropt in de campo, een triestig en onzeker lot tegemoet gaand…

Eén van deze hondjes was Sehla, een hoopje ellende vol ongedierte en wonden en op sterven na dood toen we haar vonden. We hebben haar opgelapt en ze heeft nog vier mooie jaren bij ons doorgebracht. 

Wat we altijd doen wanneer we zo’n zwerver vinden, is checken of het beestje een chip heeft, op die manier vinden we soms de eigenaar terug. Al is dat geen garantie voor een gelukkige hereniging: een drietal jaar geleden spoorden we zo de eigenaar op van een uitgemergeld hondje maar die wilde zijn hond niet terug. Hij zei dat hij de hond ‘aan iemand gegeven had’ maar hij herinnerde zich niet meer aan wie. 

Als we de eigenaar niet vinden, dan kiezen we een ander traject, nl. dat van de adoptie. Ondertussen hebben we al een redelijk netwerk van hondenopvangcentra, asielen en mensen die adoptanten en/of tijdelijke opvanggezinnen zoeken maar die zelf geen opvang bieden.

In feite leveren al deze organisaties fantastisch werk -en het verwarmt ons hart telkens we een hond (of kat) kunnen helpen om zo een nieuwe thuis te vinden- maar het is en blijft dweilen met de kraan open. 

De hondenopvangcentra voor adoptie zitten steevast vol en in de gemeentelijke- en provinciale perrera’s (dodingsstations) worden duizenden honden -dikwijls- op gruwelijke wijze aan hun eind gebracht.

 Er gelden voor hondenbezitters in Andalusië een aantal wettelijke verplichtingen (chip/paspoort, vaccinaties) en voorschriften, zoals een hond mag maximaal 23 uur per dag aangelijnd zijn aan een lijn van minstens drie meter en moet voldoende water en eten hebben. Helaas nemen veel mensen, vooral op het platteland, hier een loopje mee. “Een hond hoort bij een boerderij” hoor je nogal eens. Wat het nut van zo’n beest eigenlijk is als het 24/7 aan een korte ketting in kou en hitte, totaal gestresst zich dag en nacht hees blaft, dat blijft ons een raadsel. 

Het werkelijke probleem is het compleet gebrek aan controle op het naleven van de wet op het dierenwelzijn. Hierdoor verandert er niet echt iets en voelen hondeneigenaars zich niet geroepen om het welzijn van hun dier te verbeteren.

Een ander probleem is de jacht, of beter de jagers. Zij hebben dikwijls zeer veel honden die over het algemeen ergens opgesloten of vastgeketend zitten totdat het jachtseizoen aanbreekt en dan mogen ze één keer per week loos gaan. Als een hond niet voldoet, wordt ie naar de perrera gebracht waar hem een triest einde wacht. 

Nogal wat jagers trekken er ’s zondags op uit om met een roedel honden te gaan jagen. Dit gaat meestal gepaard met veel geblaf, gekef en gehuil terwijl de podenco’s het wild opspeuren en opjagen. Tijdens zo’n jachtpartij loopt er (zoals ik eerder alschreef) nogal eens een hond verloren en meestal wordt er niet erg hard naar zo’n beestje gezocht. Zo is Clara bij ons terechtgekomen: ze was als pup van zes maanden meegenomen op jacht naar groot wild, de groep kwijtgeraakt en op de dool. Ondanks de initialen die de eigenaar op haar flank had gespoten, is deze niet teruggevonden en na twee jaar in de opvang ‘vonden’ wij Clara…

Gelukkig is er ook goed nieuws op het hondenfront. Er zijn in Andalusië nogal wat organisaties die zich bekommeren om verloren honden en ook honden vrijkopen van dodingsstations. 

Bij zo’n hondenopvangcentrum kun je via de website kijken welke viervoeters ze onderdak bieden en ze ook adopteren. Op die manier gaan er jaarlijks duizenden honden naar het noorden van Europa waar hen een nieuw leven in een warm nest wacht.

Ben je geïnteresseerd om ook te adopteren? Hieronder vind je een aantal links naar organisaties die honden (en katten) ter adoptie aanbieden. 

• Podencoworld heeft -zoals de naam doet vermoeden- alleen podenco’s ter adoptie
• ACE | SHIN  Animal care España / Spaanse Honden in nood zet zich in voor de strijd tegen het mishandelen en doden van verwaarloosde en mishandelde (zwerf)honden in Zuid-Spanje.
• Protectora de Animales de El Burgo Een heel kleine organisatie die alleen met vrijwilligers werkt ze hebben alleen maar een FB-pagina, geen website. 
• Lobi Siempre Fiel heeft zelf geen opvang, maar zoekt tijdelijke opvanggezinnen voor honden én katten in afwachting van adoptie

Don’t Shop, Adopt! en geef die lieverds een kans: ze zijn je eeuwig dankbaar!